bir gün ölecek olmak

evet bir gün ölücez ve arkamızda sadece çocuklarımıza miras bırakmak için çabaladığımız kendimizden ödün verdiğimiz gerçeği kalacak. isteklerimizi ve hayallerimiz hep erteleyeceğiz. kocaman bir keşkeler yığınından başka bir şey değil hayat.

daha korkuncunu söyleyeyim mi? her gün ilgilendiğin vücudun, makyaj yaptığın yüzün, şekil verdiğin saçların, ojeli parmakların, sakalların, kolların, bacakların tüm bedenin toprağa dönüşecek. ve hiç var olmamış gibi olacaksın. kamera filtrelerinin bir anlamı kalmayacak. ruhun bir köşede beklerken hayatını üzerine kurduğun o temelin nasıl da yıkıldığını izleyeceksin.

yaşa. bu dünya için yaşa. inandığın şey için yaşa, çabala, emek sarfet. ve sev bence. bir daha gelinmeyecek çünkü bu dünyaya. insanlara, hayvanlara, inandığın herşeyi sev. çünkü sevmek yapılabilecek en güzel şey bu dünyada. keşke dememeye bak. ölümüne sev, çünkü eninde sonunda göçüp gideceksin bu dünyadan.

hayata anlam katan tek şey.

yeni mi fark ettiniz amına koyayım?

bir gün sevdiklerimizin öleceği gerçeği kadar korkutucu değil.

kendi ölümümü zaman zaman düşündüğüm için, gün geçtikçe bu gerçeği benimser oldum. benimsemeye de devam ediyorum. konu ben olunca bu gerçek, canımı eskisi kadar yakmıyor, acıtmıyor fiskesi. fakat aynı şeyi sevdiğim insanlar için yapmaya kalkınca, ölümden daha ağır bir kasvet kaplıyor canımı. sanki denizde boğuluyorum ama ölemiyorum gibi. sanki bir köşede ölmüşüm de, üstüme bir gazete kağıdı bile örtmemişler gibi, öyle acınası.. şu an kendimi ne kadar anlatabildim ya da ne kadar anlaşıldım bilmiyorum. ama ali abi beni anlamış. tam da bu konu için kaleme aldığı bir yazı vardı. yazının kendisi ayrı, sonu ayrı güzeldir. şöyle diyordu; "ah muhsin ünlü şanslıymış, annesi ölürken o kocamanmış. alper abi biraz şanssız, annesi öldüğünde o küçükmüş. bense hepten boku yedim, annem hala yaşıyor. annem yaşıyor ve yaşlanıyor, biliyorum bir gün ölecek. ben yaşıyorum ve her gün annemin bir gün öleceğini düşünüyorum." "siz bir görseniz annemi ne demek istediğimi anlarsınız. annem hepinize çay koyar, öleceğine inanamazsınız." (bkz: ah muhsin ünlü alper abi ve ben kimsem artık)

"neden varız?" sorusunu akıllara getiren gerçekliktir.

düşünsenize kimse ölemiyor sonsuza kadar herkes yaşıyor bu kötü dünyada tam bir zindan değil mi ? iyi ki varsın tatlı ölüm :)

Pazar gecesi anneannem vefat etti , ölenden çok öleceklerime ağladığımı farkettim , “ya annem/babam ölseydi ne yapardım” düşüncesi beni kahretti ... Ölüm hepimizin ensesinde

Yaklaşık bir ay önce teyzem vefat etti, arkasında 5 yaşında bir çocuk bırakarak... Düşünceleri, hedefleri, istekleri, sesi, kokusu yok oldu. Arkasında annesinin kokusunu, sesini, dokuşunu özleyecek küçücük bir evlat kaldı. Ölüm bu kadar gerçek ve bir o kadar acı. Hepimiz bir gün bu dünyadan gideceğiz. Bu yazıyı okuyan kişi aklında ne varsa bu gece bir kenara bırak ve bu hayatı nasıl yaşarsan daha dolu hissedeceksin bunu düşün. Hayat boş şeyleri düşünüp zaman harcayamayacak kadar hızlı akıyor..

Her an ölecekmii gibi güzel yaşamak lazım da olmuyor işte

Dünyanın kanunu bu. Her canlı varolacak, sonrasında ölecek ve yerine başka canlılar gelecek

'Allah kimseyi ölümden korumasın, ölüm olmasa bu rezil hayatın suyu çıkar." demiş Alper Gencer :) O kadar haklısın ki...

Bir gün son bulacaksa her şey, ne anlamı var dünyayı yaşamı abartmanın? Diye düşündüren durum

Ay o bi gün yakın zamanda olur inş bığtık ya

ay ben bunu asla kabul edemiyorum , o kadar seviyorum ki yaşamayı aklım gidiyor birden erkenden öleceğim diye .

Sonunda ölüm olmasa yaşanacak yer değil bu dünya. Allah'tan zengin fakir demeden herkese ölüm var da içim rahat ediyor biraz.

Bunu düşününce içten gelen iyilik yapma duygusu

Eskiden bende korku uyandıran bu düşünce artık rahatlamama sebep oluyor. Ölümsüz olmadığımız için şanslıyız. Sıkılırdık çünkü. Her gün yaşıyor olmak, bunu sürekli devam ettirmek sıkıcı olurdu. Yaşıyor olmanın yanında getirdiği bazı sorumluluklar var çünkü. Mesela hep bir şey yapmak zorundasın. Sürekli düşünmek zorundasın. Düşünmeyi kapatamıyorsun. Nefes almak, yemek yemek, su içmek zorundasın. Sıkılma ile mücadele etmek zorundasın. 60 70 yıl boyunca buna katlanılabilir ama sonsuza kadar hiçbir şeye katlanılamaz. Sonsuza kadar sıkılmadan durabilir misin? Hiç ölmek istemeden durabilir misin? Sevdiğin bir aktiviteyi düşün. Mesela çarpışan arabalara binmek. Yaklaşık 5 dakika boyunca bunu yapacağının bilincinde isen eğlenebilirsin ama sonsuza kadar bunu yapacağını bilirsen bu düşünce seni rahatsız eder. O yüzden ölmek, yaşamayı anlamlı hale getiren bir armağandır.

İnsan öleceğini bile bile nasıl yaşar? Ya çıldırır, ya öleceğini unutur. Link

"Seni tanıyan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın" -Kızılderili atasözü Ölecek olmak neyse de, unutulacak olmak ve hatta hiç yaşamamış sayılacak kadar unutulacak olmak beni bir miktar ürkütüyor. (bkz: serbest çağrışım) Bundan dolayı bi yerlere gittiğimde ya da yeni birileriyle tanıştığım zaman güzel bir iz bırakmak için, bi şekilde hayatlarına dokunabilmek için çaba sarf ediyorum. Doğruluğu elbet tartışılır. Genel anlamda aynı ana fikre sahip (bkz: Coco) isimli Disney filmi en çok etkilendiğim filmler arasındadır. Animasyonseverlere şiddetle tavsiye olunur. Dur... konu çok dağıldı ya.